اداره کل دامپزشکی استان خراسان رضوی

هشدار شبکه دامپزشکی کاشمر به دامداران برای پیشگیری از بیماری طاعون نشخوار کنندگان کوچک

طاعون گوسفندان یکی از بیماری‌های ویروسی و مهلکی است که معمولا گوسفندان و بزها را مبتلا می‌کند. این بیماری را با نشانه‌هایی مانند افسردگی، تب، ترشحات بینی و چشم، زخم در دهان، تنفس نامنظم، سرفه، اسهال و بوی بد دهان گوسفندان می‌شناسند. این بیماری می‌تواند به سرعت در گله شیوع پیدا کند و خسارات مالی و اقتصادی فراوانی به دامدار وارد می کند.

این ویروس می تواند تا 90% گله را بیمار کرده و ممکن است تا 70% دام های آلوده تلف شوند.

علائم بالینی طاعون نشخوارکنندگان کوچک

طاعون گوسفندان که به آن طاعون بزی هم گفته می‌شود دوره کمون ۴ تا ۵ روزه‌ای دارد و پس از آن علائم بیماری در گوسفند مبتلا بروز پیدا می‌کند. اولین علائمی که بروز پیدا می‌کند خواب‌ آلودگی و افسردگی به همراه تب است. تب گوسفندان مبتلا به این بیماری معمولاً به ۴۰ تا ۴۱ درجه می‌رسد. پس از آن علائم دیگر ابتلا به این بیماری مانند ریزش ترشحات آبکی از چشم، بینی و دهان شروع می‌شود. این ترشحات پس از مدتی با بروز عفونت‌های ثانویه، غلیظ شده، به رنگ زرد در می‌آیند و بوی بدی دارند. قرمز شدن پوشش مخاطی دهان و چشم‌ها، بروز نواحی خاکستری رنگ کوچک بر روی لثه، لب و سطح بالایی زبان که به مرور توسعه پیدا می‌کنند. رنگ پریده شدن داخل دهان و ایجاد بافت مرده در آن از دیگر علائم ابتلای گوسفندان به این بیماری است. گوسفندان مبتلا به این بیماری ۲ تا ۳ روز پس تب کردن به اسهال دچار می‌شوند و مدفوع آن‌ها به تدریج نرم و آبکی می‌شود. همچنین ممکن است در این اسهال رگه‌هایی از خون و بافت‌های مرده نیز مشاهده شود. تنفس سخت، افزایش تعداد تنفس در دقیقه، تنفس صدادار و سرفه از دیگر علائمی است که می‌توان توسط آن به ابتلای گوسفند به بیماری طاعون مشکوک شد.

انتقال بیماری طاعون تشخوارکنندگان کوچک

این ویروس از طریق تماس مستقیم بین نشخوارکنندگان کوچک منتقل می شود. بنابراین چراگاه ها و بازار های فروش حیوانات زنده نقش مهمی در انتقال ویروس عامل بیماری دارند. این ویروس می تواند به مقدار زیادی از ترشحات چشم، بینی، دهان و مدفوع دام آلوده دفع شده و سایر دام ها با تنفس این ترشحات آلوده، بیمار می شوند.

پیشگیری و درمان

مهم ترین راه کنترل و پیشگیری از این بیماری، واکسیناسیون است که به صورت سالیانه توسط بخش دولتی و بخش خصوصی زیر نظر شبکه های دامپزشکی بصورت رایگان انجام می پذیرد. هم چنین اقدامات امنیت زیستی نیز برای کنترل این بیماری انجام می گیرد.

برای این بیماری نیز مانند سایر بیماری های ویروسی، درمان اختصاصی وجود ندارد، اما می توان با درمان های حمایتی تلفات را کاهش داد.